Μανουέλα -Λυσιστράτη 20

 Για να μη σε σιχαθώ

                                                       Φωτογραφία: Χάρις Αρώνη

                                   

Οι θεοί μας γεννήθηκαν από τη φύση, στο νερό και στα δάση. Με τη θέλησή τους, η φύση έφτιαξε και μας. Είμαστε παιδιά του νερού, του αέρα και της βλάστησης, βασικών στοιχείων  του φυσικού μας πολιτισμού.  Όταν όμως αυτός ο πολιτισμός μας επιτρέπει ή και επιβάλλει   το νόμο της φύσης, το νόμο του πιο δυνατού στο σπίτι, στη γειτονιά, στην πόλη, στον κόσμο ολόκληρο, τότε εγώ που διαφωνώ πρέπει κάτι να κάνω – για να μη με πάρει μπάλα και μένα το ποτάμι.

Το σκέφτηκα, το έψαξα, είδα πως δεν είμαι μόνη. Το κουβεντιάσαμε εμείς, οι γυναίκες της Περέιρα, της πόλης με την ανεξέλεγκτη βία. Εμείς που μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία κάθε μέρα που φεύγει ο άντρας απ’ το σπίτι με το σιδερικό στην τσέπη και δεν ξέρουμε  αν και πώς θα ξαναγυρίσει και,  φέτος το φθινόπωρο, τ’ αποφασίσαμε. 

Δες με.  Κάθομαι εδώ μπροστά σου, σ’ αυτή την πολυθρόνα, ήσυχα, κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και πόδια - κυρίως αυτό! - πρόσεξέ με. Θα περιμένω έτσι, καθηλωμένη στο καθιστικό, μέρες, βδομάδες, μήνες και χρόνια – αν  χρειαστεί- κοιτάζοντας σε απλά, σιωπηλά, πληγωμένα. Μόνο με το ζόρι μπορείς να με σηκώσεις από ’δω και πάλι, ό,τι και να μου κάνεις, θα τ’ αντέξω παγερά αδιάφορη. Στο λέω, μπούκωσα πια. Δε γουστάρω άλλο τις άγριες παρέες σου, τις ματωμένες συμπλοκές με τις συμμορίες, τις φωνές, τα μεθύσια, τους καυγάδες ανάμεσά μας, τη φρίκη μετά. Θα περιμένω να  πετάξεις το όπλο στα σκουπίδια, να δουλέψεις τα χέρια σου για να φτιάξεις κι όχι να χαλάσεις, για να χαϊδέψεις κι όχι να χτυπήσεις. Θα περιμένω να ζήσουμε κι εμείς σαν άνθρωποι, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μ’ αγάπη, να προλάβουμε να γεράσουμε μαζί.

«Αξίζουμε πολλά ως γυναίκες / δε θέλουμε να ερωτευτούμε βίαιους άνδρες / γιατί μ’ αυτούς χάνουμε τόσα πολλά» τραγουδώ σε ήχο ραπ μαζί με τις φίλες μου που απέχουμε απ’ τον έρωτα, μέχρι να σταματήσουν οι βιαιοπραγίες. Να το ξέρεις, αγαπημένε μου, η σιδερογροθιά σου, με κάνει να ξερνάω.

                                                                     

                                                 H εικοσάχρονη Κολομβιανή γυναίκα σου.

(O μονόλογος που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημ.  Αγγελιοφόρος,  το Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2006 βρίσκεται στο βιβλίο της Αλεξάνδρας Μυλωνά  Εγώ και μερικές φίλες μου, εκδ. Γράφημα, 2009. Περισσότερα στο: www.grafima.com.gr)